Απομεινάρια ενός Παιδιού

by Χάρης Β.

Πού να’ ναι άραγε τώρα τα παιχνίδια μου; Κάποτε θυμάμαι είχα πολλά… Πάρα πολλά! Είχα δώσει ονόματα στο κάθε ένα, ήτανε οι φίλοι μου. Οι φίλοι μου ήτανε ζώα, λύκοι και δεινόσαυροι. Οι φίλοι μου ήτανε αυτοκινητάκια που ήξεραν κάθε μου αθώο παιδικό μυστικό. Άραγε θα μπορούσαν να αντέξουν τα τωρινά μου μυστικά, που πια δεν είμαι αθώος; Τα εμπιστευόμουν πως δεν θα με πρόδιδαν ποτέ και δεν φοβόμουν να τα μοιραστώ στην αυλή του χωριού μου με τα άλλα παιδάκια. Όταν βέβαια ακόμα δεν ήμουν εγωιστής και μπορούσα ακόμα να μοιράζομαι δίχως να νιώθω να απειλούμαι. Μάλιστα κάποια από αυτά τα χάριζα, προσέφερα άφοβα τους φίλους μου απλόχερα στα υπόλοιπα παιδάκια ώστε να έχουν και εκείνα κάποιον που να εκμυστηρεύονται τα πιο αγνά τους μυστικά και τις ενδόμυχες παιδικές τους σκέψεις. Καημένα παιχνίδια, αν ήξερα τότε πόσο δύσκολο είναι να κρατάς μυστικά όχι μόνο δε θα σας επιβάρυνα με αυτά των ξένων αλλά θα σας απάλλασσα και από τα δικά μου… Γυρίστε πίσω σε εμένα και θα σας ζητήσω τη συγγνώμη που σας οφείλω τόσα χρόνια. Αρκεί να γυρίσετε. Τα λάτρευα τα παιχνίδια μου. Μου λείπουν τα παιχνίδια μου…

Πόσο καιρό έχουν να μου πούνε παραμύθι; Δεν εννοώ αυτά τα χιουμοριστικά ή αυτά που λέμε για να χαμογελάσουμε στην παρέα. Εννοώ αυτά που μόλις τα ακούσω θα με κάνουν να ονειρευτώ με τα μάτια ανοιχτά και θα με στείλουν ταξίδια σε άλλους κόσμους, μακρινούς. Όπως τότε, που ανέβαινα σε χρυσαφένια καράβια και έπλεα σε χώρες άγνωστες σε όλους τους άλλους. Τα παραμύθια στόλιζαν την πλάτη μου με φτερά και πετούσα μακριά, πάνω από πολύχρωμα ουράνια τόξα και τραγουδούσα παρέα με τα λευκά περιστέρια και τα μαύρα κοράκια. Έμαθα να ζω στα παραμύθια και τους ονειρικούς μου κόσμους, ποτέ δεν μπόρεσα να δεχτώ την πεζή ζωή και τον γκρίζο κόσμο που οι υπόλοιποι αντικρίζουν. Τώρα όμως φοβάμαι την πραγματικότητα όσο τίποτε άλλο, αφού δεν έμαθα ποτέ να ζω σε αυτή. Τρέμω τον περιορισμό, τα όρια και τους συμβιβασμούς. Όμως τώρα ποιος θα μου πει παραμύθια για να με προστατέψει; Ποιανού η φωνή θα αναγεννήσει τα πληγωμένα μου όνειρα και θα μου ξαναδώσει τα μισοσπασμένα φτερά και τα καράβια για να ξαναταξιδέψω; Μπορεί άραγε κανείς να με ελευθερώσει;

Είμαι ένα παιχνίδι. Κουβαλάω μυστικά πολλών ανθρώπων, από τα πιο αθώα μέχρι τα πιο καταραμένα. Μοιράζομαι μόνο σε αυτούς των οποίων η ευτυχία και το χαμόγελο έχουν αξία για εμένα. Μα πάνω απ’ όλα φυλάω τα δικά μου μυστικά και το μεγαλύτερό μου κομμάτι δεν μοιράζεται αλλά ανήκει σε εμένα. Είμαι το αγαπημένο παιχνίδι του εαυτού μου.

Είμαι ένα παραμύθι. Βοηθάω τους ανθρώπους γύρω μου να ονειρευτούν. Τους δείχνω τον δικό μου κόσμο και τους προσκαλώ σε αυτόν, κάνοντάς τους να απαρνηθούν την πραγματικότητα που κι εγώ απαρνούμαι. Τους υπενθυμίζω να ονειρεύονται σε έναν κόσμο που έχει κηρύξει τα όνειρα σε διωγμό και έχει φυλακίσει τα χρώματα σε σκουριασμένα κελιά. Μα πάνω απ’ όλα προκαλώ εμένα να ονειρευτώ. Δίνω τροφή στη φαντασία και σπάω τα δεσμά του μυαλού μου, ταξιδεύω ασταμάτητα σε μαγικές ακτές μακριά από το γκρίζο. Είμαι το αγαπημένο παραμύθι του εαυτού μου.

Τα παιχνίδια και τα παραμύθια δεν μου λείπουν. Ζουν μέσα μου, όπως ζουν μέσα στον καθένα. Κάθε άνθρωπος είναι ένα παιχνίδι, το παιχνίδι του εαυτού του στο οποίο θα εκμυστηρεύεται όλα αυτά που κανείς άλλος δεν θα μάθει ποτέ και όσες φορές και αν χαριστεί σε άλλους ανθρώπους, πάντα θα κρατάει ένα κομμάτι του ανέπαφο μόνο για τον εαυτό του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα παραμύθι. Η μόνη διαφορά είναι πως κάποια έχουν καλό και άλλα κακό τέλος. Εφ’ όσον όμως ο καθένας μας είναι το παραμύθι του εαυτού του, είναι στο χέρι του να γράψει την ιστορία του…