Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

“Πάτερ σφῶν...”

by Χάρης Β.
Πάτερ σφῶν”. Πατέρα αυτών. Γιατί δικός μου δεν είσαι. Ποτέ δεν ήσουν, αν και προσπάθησαν συστηματικά και επανειλημμένα να με κάνουν παιδί σου. Δεν είμαι σκεπτικιστής, δεν χρειάζεται να δω κάτι με τα μάτια μου για να πιστέψω στην ύπαρξή του. Αυτό που ο καθένας μας αγνοεί είτε κατ’ επιλογήν είτε από πραγματική άγνοια δεν σημαίνει πως δεν βρίσκεται εκεί. Η αδυναμία αντίληψης κάποιου πράγματος δεν συνεπάγεται την ανυπαρξία αυτού. Πιστεύω σε πολλά που δεν μπορούν να δουν τα μάτια μου όμως καμία από τις αισθήσεις μου δεν μπορεί να αντιληφθεί, τουλάχιστον όχι εκούσια. Αλλά δεν πιστεύω σε εσένα.
Είσαι ένα προϊόν φόβου. Κάθε θρησκεία είναι παράγωγο του ανθρώπινου φόβου. Βλέπεις, ο άνθρωπος αντιλήφθηκε σχεδόν από την αρχή της ύπαρξής του το τιποτένιο του μέγεθος μπροστά στον κόσμο όπου ζει, μπροστά στη  ίδια τη ζωή. Η αδυναμία του να εξηγήσει τα μυστήρια και το μεγαλείο της ζωής και της φύσης είναι που τον οδήγησε στη δημιουργία θεών και θρησκειών τις οποίες ασπάστηκε βουβά και δίχως νοητική επεξεργασία. Έτσι δεν ήταν μόνος, υπήρχαν οι ανώτερες δυνάμεις που θα ανησυχούσαν για όσα αυτός δεν μπορούσε να αλλάξει και θα καθησυχαζόταν στη ζωή του.  Χωρίς τον ανθρώπινο φόβο προς το άγνωστο δεν θα υπήρχες. Είσαι δημιούργημα του τρομοκρατημένου ανθρώπινου νου. Είσαι πλαστός. Ψεύτικος. Και οι θρησκείες του κόσμου συνέχισαν να αναπτύσσονται και να προσαρμόζονται στην κάθε εποχή. Έχεις παίξει πολλούς ρόλους: η Σωτηρία, η Τιμωρία, η έσχατη Κρίση, ο Θάνατος, η Ζωή, το Θαύμα, η Αγάπη, η Οργή… Η λίστα συνεχίζεται επ’ άπειρον. Πάντα όμως ο ρόλος σου γέμιζε το κενό στην ταινία της ζωής που δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί δίχως να καλυφθεί.
Είναι  πολλά τα άτομα που παρέδωσαν τη ζωή τους στα χέρια σου. Το πνεύμα και ο εαυτός τους υποκλίθηκαν μπροστά σου και έγιναν τα πιο πιστά παιδιά σου. Κάποιοι τους λένε πιστούς, άλλοι θρήσκους και άλλοι ανθρώπους του θεού. Εγώ τους λέω μαλάκες. Φοβισμένα ανθρωπάκια που δεν είχαν το θάρρος να ζήσουν τη ζωή τους και κρύφτηκαν πίσω από το πέπλο σου, δικαιολογώντας την κάθε τους πράξη στο όνομά σου και θέτοντας εσένα ως υπεύθυνο. Αυτό είσαι. Κλέφτης ζωών και συλλέκτης ψυχών. Και βάζω στοίχημα ότι τη βρίσκεις με αυτό.
Είσαι ένα ψέμα. Γνωρίζω πολλά άτομα που χρειάστηκαν και χρειάζονται τη βοήθειά σου, κι εγώ τη χρειάστηκα. Εγώ ίσως να ήμουν ανάξιός σου, εκείνοι όμως το ξέρω πως άξιζαν κάθε βοήθεια από εσένα. Φυσικά δεν ήσουν εκεί και δεν έσωσες κανέναν. Οι δαίμονες υπάρχουν και δεν είναι αυτοί που μας κάνουν να ξερνάμε και να γυρνάμε το κεφάλι 360 μοίρες . Είναι αυτοί που φωλιάζουν μέσα μας και τρέφονται με την ψυχή, το μυαλό, τα συναισθήματα και δεν φεύγουν ποτέ. Είναι αυτοί που μας κάνουν ΣΚΑΤΑ και μας μεταμορφώνουν σταδιακά από ανθρώπους με όνειρα και επιθυμία για ζωή σε άβουλα, σαφρακιασμένα σακιά με κόκκαλα που περιφέρονται άσκοπα καταναλώνοντας χώρο. Αυτούς όμως δεν μπορείς να τους εξορκίσεις, έτσι δεν είναι;
Είσαι ένα ψέμα. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να πιστέψω σε εσένα, δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Είμαι άνθρωπος και κάποιες φορές θέλω να πιστέψω σε κάτι το ανώτερο ώστε να ξεφύγω από τη βρώμα της ύπαρξης και να ελπίσω σε κάτι καλύτερο. Αφού όμως εγώ δεν πιστεύω σε εσένα, γιατί να πιστέψεις εσύ σε εμένα;  Ποτέ μου όμως δεν το χρειάστηκα, ούτε εσένα ούτε την πίστη σου σε εμένα. Είσαι ένα ψέμα όπως και κάθε θρησκεία. Και εγώ ποτέ δεν θα προσκυνήσω ένα ψέμα. Αρνούμαι.
“How is your faith these days?”

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου