Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Η τέχνη της εικόνας

Κώστας Τ.
Όλοι λίγο πολύ απολαμβάνουμε να παρακολουθούμε ταινίες.Είτε στον κινηματογράφο είτε στο σπίτι είτε στον υπολογιστή. Με αυτή,λοιπόν, την ανάρτηση θα κάνω ορισμένες παρατηρήσεις που ως λάτρης της καλής ταινίας έπρεπε να κάνω.Ας ανοίξουμε το ασκό του Αιόλου ακόμα μια φορά..
Πριν μια δεκαετία, η ταινία είχε μια πορεία,μια εξέλιξη. Απο τις απλές ασπρόμαυρες αποτυπώσεις του 60 κατάφερε να γίνει τέχνη,τρόπος έκφρασης. Και πράγματι η εικόνα αφύπνιζε και ψυχαγωγούσε. Με πρωτοτυπία σε σενάριο,συμβολισμούς και 'ατάκες',με καλούς ηθοποιούς και ταλαντούχους σκηνοθέτες έγραφε ιστορία. Πάντοτε ο κινηματογράφος γοήτευε,σόκαρε,χαροποιούσε,συγκινούσε και τρόμαζε.
Τι συνέβει όμως; Όλα αυτά μοιάζουν να είναι παρελθόν. Η ηθοποιεία ταυτίστηκε με το lifestyle, το δέος με το animation,η σκέψη με τα γραφικά. Απο τεχνική άποψη,ομολογώ,πως σήμερα υπάρχει πρόοδος.Απο άποψη περιεχομένου όχι.
Εξηγώ:
Ώς σενάριο σπάνια υπάρχει κάτι πρωτότυπο. Το Hollywood έχει πληθώρα ταινίες ίδιου σεναρίου. Απο τις ετήσιες ταινίες κατασκοπίας στις ετήσιες ταινίες ξύλου και απο τις ετήσιες ταινίες τρόμου(χαμηλού,πλεον,επιπέδου) στα καθιερωμένα ρομάτζα.Η παραγωγή ταινιών έχει μετατραπεί σε παραγωγή οποιουδήποτε άλλου προϊόντος.Η τέχνη ταυτίζετε με προϊόν προς κατανάλωση.Ακόμα και το cult φαντάζει σπουδαιότερο απο τις ταινίες για όσκαρ (και σίγουρα είναι αν αναλογιστούμε το ότι το cult και το b-side movie είναι αυτό που δεν έχει αλλοτριωθεί).
Επιπλέον, οι σημερινές ταινίες έχουν έλλειψη μηνύματος. Είναι απλές εικόνες δράσης για διασκέδαση.Ο θεατής δεν σκέφτεται,ξεκουράζετε βλέποντας μια ταινία. Μαζί με τα μηνύματα καταστράφηκε και ο συμβολισμός,η τέχνη να κρύβεις κάτω απο γραμμές,εικόνες και ήχουν μια ιδέα. Η διευκόλυνση αυτή καθιστά σίγουρα το κοινό,κοινό του καναπέ και του popcorn. Το μόνο που θυμάται κανείς ύστερα απο μια βραδιά στον κινηματογράφο είναι η τάδε ηθοποιός,την τάδε σκηνή που χαρακτηριζόταν απο σκληροπυρηνικές μάχες με εκρήξεις.Τι θα έλεγε ο Ταραντίνο για όλα αυτά,ο οποίος πέρασε την ωμή βία με το reservoir dogs χωρίς πολύ πολύ δράση;
Ο κόσμος της εικόνας νοσταλγεί και αυτός.Το ένα μετά το άλλο εμφανίζονται τα remake.Στο τομέα τον ταινιών τρόμου ειδικά φαίνεται πως κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει τους 'μύθους'του τρόμου λίπο περαιτέρω, να εξελίξει το ιδίωμα. Με λίγες ταινίες βασισμένες στο torture horror, οι οποίες δημιουργούν ένα ουσιαστικό υπόβαθρο,πάνω στο οποίο θα πατήσουν νέες,εκεί στηρίζεται το horror πλέον.Τη δεκαετία του 60 ο Romero κινητοποιούσε τη φαντασία με το Night of the living dead το οποίο δοκίμαζε τα νεύρα του τότε κοινού με το λίγο zombie make up και το αργό βάδισμα των ζωντανών νεκρών.
Δεν είναι,επομένως, δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί σόκαρε ο Κυνόδοντας αν αναλογιστεί πως αν κυκλοφορούσε τη δεκαετία του 70 ή του 80 θα ήταν μια ταινία όπως όλες οι άλλες.Οι διασκεδαστικές ταινιούλες που παράγει τη τελευταία δεκαετία το Hollywood άλλαξαν το νόημα του κινηματογράφου,το έκαναν πιο απλό.Και ,όμως, το λίγο sex σόκαρε,γιατί έχουμε συνηθίσει το έμμεσο μέσα απο τα γοητευτικά ντεκολτέ των ξανθιών ηθοποιών.
Εξαιρέσεις υπάρχουν.Δυστηχώς,λίγες στην μεγάλη οθόνη,περισσότερες στα φεστιβάλ.Εξέλιξη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου